گفتیم که مشکل اصلی تقریباً نیمی از افراد، مربوط به خود زبان، روش و کتاب و منابع نیست بلکه مربوط به مسائل و موضوعات روانی و رفتاری مانند تنبلی و اضطراب و اعتماد بنفس است.

برای اینکه بتوانیم این مسئله را حل کنیم باید کمی در مورد آن صحبت کنیم.

شاید مشکل از روش یادگیری زبان یا کلاس باشد

ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که سرزنش و تجویز و در نتیجه احساس گناه در آن پررنگ است. برای مثال ممکن است کودکی که در مدرسه نمره خوبی نگرفته را سرزنش کنیم و احساس ناقص بودن و گناه را به او بدهیم.

اما آیا واقعاً ایراد از دانش آموز است؟ چقدر سهم مدرسه و معلم و نظام آموزشی و موضوعات درسی است؟ مگر نباید اول ریشه مشکل را در روش و سیستم و مدرسه جستجو کنیم؟

در مورد زبان هم به همین صورت است. اول باید از درست بودن روش و متد و سیستم مطمئن بشیم بعد به خودمان گیر بدهیم و خودمان را سرزنش کنیم.

سیستم اصولی و منظم بار ما را سبکتر میکند و اجرا نکردن و تنبلی رر برای ما سخت تر میکنر. حتی با دیدن پیشرفت خودمون و انجام فعالیتهای لذتبخش برای یادگیری زبان انگیزه ما بیشتر می شود و سریعتر و راحت تر به زبان مسلط خواهیم شد.

بنابراین اول باید این را بررسی کنیم. آیا مطمئنیم که مشکل از روش و معلم و کلاس نیست؟ آیا ناکارآمدی آنها را تبدیل می‌کنیم به سرزنش علیه خودمان؟ آیا روش سخت و به دردنخور آنها را نمی بینیم اما خودمان را تنبل و اهمالکار میدانیم؟

اگر مشکل از ما باشد چه؟

البته بعضی وقتها ممکنه اگر حتی بهترین روش دنیا رو هم به ما بدن، باز نتونیم اجراش کنیم.

در این صورت باید بررسی کنیم ببینیم آیا در زمینه اهمالکاری، نظم، انرژی و انگیزه و حتی موضوعات روانی کلی تر مانند افسردگی و اضطراب چقدر مسئله داریم. اگر مشکل این است باید اول آن را حل کنیم.

چگونه بفهمیم مشکل از ماست یا از روش؟