یادگیری زبان انگلیسی به تنهایی

در نوشته قبل از سردرگمی آدمها برای زبان خواندن گفتیم و یک نقشه راه علمی و جامع برای یادگیری زبان پیشنهاد کردیم.

توضیح دادیم که چطوری میشود در ۷ ترم، از سطح ۰ به سطح پیشرفته رسید. یعنی سطحی که در آن می توان به راحتی صحبت کرد، کتاب انگلیسی خواند، سریال دید و …

در واقع این دوره‌ای است که خودمان در شش هفت سال اخیر، با استفاده از منابع و محصولات قوی این حوزه و تجربه خودمان، کم کم به آن رسیدیم و تلاش داریم به طور پیوسته تکمیلش کنیم.

اگر فرض کنیم راهکاری که ما پیشنهاد دادیم، علمی و درست و عملی باشد (که ادعای ما چنین است)، پس یعنی یک نقشه راه خوب داریم. پس میدانیم راه درست چیست.

راه و رهرو

اما آیا دانستن راه و داشتن نقشه راه کافی است؟ خیلی وقتها نه.
دانستن راه درست کافی نیست. ممکن است مایی که قصد داریم زبان را یاد بگیریم، به ده‌ها دلیل مختلف، نتوانیم این راه را تا آخر طی کنیم. به عبارتی ممکن است رهرو در پیمودن راه درست هم به مشکل بربخورد.

به قول مهدی سهیلی:

راه هموارست، رهرو نیستم

بی سبب، در هر قدم می‌ایستم

هر زمان، آن حالت دلخواه نیست

جان روشن، گاه هست و گاه نیست

به همین دلیل، ما و امثال ما که در زمینه یادگیری زبان در حال فعالیت هستیم؛ باید مشکلات رهرو را در نظر بگیریم و سعی کنیم برای چنین مشکلاتی راه حل داشته باشیم.

اما این مشکلات چه هستند؟

 طبق آماری که در دو ایمیل قبل به آن اشاره کردیم، دیدیم که فقط یک پنجم افراد، مشکل اصلی شان راه درست یادگیری زبان و نقشه راه است.

۷۵% درصد، یعنی از هر ۴ نفر، ۳ نفرشان مشکل اصلی شان در زمینه یادگیری زبان (و چه بسا کل زندگی) یکی از این دو مورد است:

۱- موانع روانی و ذهنی مانند اهمالکاری (یا به قول بعضی‌ها تنبلی و کلمات مشابه)

۲- نداشتن کوچ و پشتیبان و نداشتن ارتباط با افراد هم مسیر خودمان (همکلاسی یا همراه) یعنی تنها بودن در مسیر زبان

هر دوی اینها تا حدودی، مربوط به رهرو هستند.

در این سلسه نوشته ها، راهکارمان را برای چنین موانعی توضیح میدهیم.